آبی پرده

دنيای رنگين ماهی

و پنجره ، سکوت بی وقت دريا

در چهارچوب سنگی

اشکال هندسی

بريده و متفاوت

خشک و سرد

ديگر هيچ خبری از دريا و آبادی باران نمی دهند .

من اما

بی آبی دريا

بی دريای آبی

بی وقت و بی گاه

که صدف و خزه ها

به سکوت خواب هايم ، ترنمی خيس می پاشند

پی خواهم برد ، به رازهای جزيره ی پنهانت .

من اینجا هستم ، چون این سرنوشت را انتخاب کردم !

ترن هوایی ِ زندگی ِ من است

زندگی یک بازی ِ سریع و سرگیجه آور است

زندگی پریدن با پاراشوت است

شانس های مختلفی دارد

به زمین افتادن و دوباره برخواستن

مثل ِ کوهنوردی می ماند

خواستن تا رسیدن به قله ی خودت

واحساس عصبانی و ناراضی بودن ؛ وقتی به آن نمیرسی !

دور بودن از خانواده ام

و زبانی که با آن میتوانم خودم و احساساتم را بیان کنم

سخت است ! اما ازین به بعد؛

هر وقت که احساس افسردگی کنم

شهربازی را به یاد خواهم آورد ...

اگر خوابم برده باشد و یک دفعه روی آن ترن هوایی بیدار شوم

چه احساسی خواهم داشت ؟!

خوب ؛ حس در دام افتادن !

ترس در هر خمیدگی

تقاضا برای پیاده شدن !

اگر چه اگر باور کنم آن شیارها سرنوشت ما هستند

وخدا مسئول ماشین ها است

آن وقت کابوس به هیجان تبدیل خواهد شد...

به چیزی که واقعا است.

یک ترن ِ هوایی

یک اسباب بازی ِ امن و قابل ِ اطمینان

که در آخر توقف خواهد کرد !

اما تا زمانی که سفر طول میکشد

من باید به مناظر اطراف و صدای جیغ ها

که هیجان انگیز هستند

توجه کنم !

هی همبازی

به من خرده مگیر

اگر وحشت کرده ام ...

من به خواسته ی خود به دنیا نیامده ام

من همیشه تصمیم اشتباه گرفته ام

حالا به زندگی اجازه میدهم برایم تصمیم بگیرد ...

و ایــن اول راه اســـت،

راهــی بــی مـنـتـهـا،

راهــی کــه بــه

نــا کــجــا آبــاد مــیــرســد.

تــو هــم هــمــراه شــو

بــا مــن

در ایــن راهِ پُــر پــیــچُ خَــم.

آوارگیم را خانه باش ،

من از عبور ناکجا

می آیم ..

به کجا چنین شتابان
گون از نسیم پرسید
دل من گرفته زینجا
ز غبار این بیابان
هوس سفر نداری؟

همه آرزویم اما … چه کنم که بسته پایم
چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان؟
به هر آن کجا که باشد،بجز این سرا، سرایم
سفرت به خیر اما......

با تلنگری

ضرب می گيرد اشتياق

و نسيمی

که حيرت می آورد آوازِ بلبل را

در نهانخانه ی کوچه باغ های قديم

تا زمزمه ی خُنکای صبحی خيس

از ترنم ِ شوقی

تا ضرب ِ التهاب

و لرزش ِ دستی

گذری...

و گشودن ِ کلون

تا بيتوته ای

در باغ ِ شيرين .

فرصت آیینه‌ها در پشت در مانده‌ست
روشنی را می‌شود در خانه مهمان کرد
می‌شود در عصر آهن آشناتر شد
سایبان از بید مجنون،
روشنی از عشق
می‌شود جشنی فراهم کرد
می‌شود در معنی یک گل شناور شد


مهربانی را بیاموزیم
موسم نیلوفران در پشت در مانده‌ست
موسم نیلوفران یعنی که باران هست
یعنی یک نفر آبی‌ست
موسم نیلوفران یعنی
یک نفر می‌آید از آنسوی
دلتنگی



می‌شود برخاست در باران
دست در دست نجیب مهربانی
می‌شود در کوچه‌های شهر جاری شد
می‌شود با فرصت آیینه‌ها آمیخت
با نگاهی
با نفس‌های نگاهی
می‌شود سرشار
از راز بهاری شد
دست‌های خسته‌ای پیچیده با حسرت
چشم‌هایی مانده با دیوار رویاروی
چشم‌ها را می‌شود پرسید




یک نفر تنهاست
یک نفر با آفتاب و آسمان تنهاست
در زمین زندگانی
آسمان را می‌شود پاشید
می‌شود از چشم‌هایش ...
چشم‌ها را می‌شود آموخت
می‌شود برخاست
می‌شود از چارچوب کوچک یک میز بیرون رفت
می‌شود دل را فراهم کرد
می‌شود روشن‌تر از اینجا و اکنون شد

وقتی که تو بارانی می‌شوی در آسمان چشمانت غرق می‌شوم و فراموش می‌کنم که هوا پاییزی است. برخیز تا پنجره‌ها را به روی خزان ببندیم، بیم دارم خزان خاطراتمان را غارت کند. باغچه از حجم علفهای هرز سکوت انباشته شده. از خلوت کوچه دلم می‌گیرد و هنوز در انتظار بارانی شدن چشمانت هستم. هر چند که می‌دانم بارانی شدن، دل آسمانی می‌خواهد.

گفتی که،

چو خورشید،زنم سوی تو پر،

چون ماه شبی میکشم از پنجره سر!

اندوه که خورشید شدی ،

تنگ غروب!

افسوس که مهتاب شدی

وقت سحر!

بی تو توفان زده ی دشت جنونم

صید افتاده به خونم

تو چه سان می گذری ... غافل از اندوه درونم؟

بی من از کوچه گذر کردی و رفتی

بی من از شهر سفر کردی و رفتی

قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم

تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم

تو ندیدی ,

دگرت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی !!!

چون در خانه ببستم

دگر از پای نشستم

گوییا زلزله آمد

گوییا خانه فرو ریخت سر من !!

بی تو من در همه شهر غریبم !!

بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی !!

برنخیزد دگر از مرغک پربسته نوایی

تو همه بود و نبودی

تو همه شعر و سرودی

چه گریزی ز در من ؟

که ز کویم نگریزم !

گر بمیرم ز غم دل ...

با تو هرگز نستیزم !

من و یک لحظه جدایی

نتوانم ... نتوانم !

بی تو من زنده نمانم ... !!!!

زیر بارون نفساتو دوس دارم.....عطر خوب ترو بارون میگیره...باتو زندگیم چه رویایی میشه...باتو این قلب یخی جون میگیره

حتما بخونش خيلي قشنگهههههههههههههههه

پس از کلي دردسر با پسر مورد علاقه ام ازدواج کردم…ما همديگرو به حد مرگ دوست داشتيم

سالاي اول زندگيمون خيلي خوب بود…اما چند سال که گذشت کمبود بچه رو به

وضوح حس مي کرديم…

مي دونستيم بچه دار نمي شيم…ولي نمي دونستيم که مشکل از کدوم يکي از

ماست…اولاش نمي خواستيم بدونيم…با خودمون مي گفتيم…عشقمون واسه يه

زندگي رويايي کافيه…بچه مي خوايم چي کار؟…در واقع خودمونو گول مي زديم…

هم من هم اون…هر دومون عاشق بچه بوديم…

تا اينکه يه روز

علي نشست رو به رومو

گفت…اگه مشکل از من باشه …تو چي کار مي کني؟…فکر نکردم تا شک کنه که

دوسش ندارم…خيلي سريع بهش گفتم…من حاضرم به خاطر

تو رو همه چي خط سياه بکشم…علي که انگار خيالش راحت شده بود يه نفس

راحت کشيد و از سر ميز بلند شد و راه افتاد…

گفتم:تو چي؟گفت:من؟

گفتم:آره…اگه مشکل از من باشه…تو چي کار مي کني؟

برگشت…زل زد به چشام…گفت:تو به عشق من شک داري؟…فرصت جواب ندادو

گفت:من وجود تو رو با هيچي عوض نمي کنم…

با لبخندي که رو صورتم نمايان شد خيالش راحت شد که من مطمئن شدم اون

هنوزم منو دوس داره…

گفتم:پس فردا مي ريم آزمايشگاه…

گفت:موافقم…فردا مي ريم…

و رفتيم…نمي دونم چرا اما دلم مث سير و سرکه مي جوشيد…اگه واقعا عيب از من

بود چي؟…سر

خودمو با کار گرم کردم تا ديگه فرصت

فکر کردن به اين حرفارو به خودم ندم…

طبق قرارمون صبح رفتيم آزمايشگاه…هم من هم اون…هر دو آزمايش داديم…بهمون

گفتن جواب تا يک هفته ديگه حاضره…

يه هفته واسمون قد صد سال طول کشيد…اضطرابو مي شد خيلي اسون تو چهره

هردومون ديد…با

اين حال به همديگه اطمينان مي داديم

که جواب ازمايش واسه هيچ کدوممون مهم نيس…

بالاخره اون روز رسيد…علي مث هميشه رفت سر کار و من خودم بايد جواب ازمايشو

مي گرفتم…دستام مث بيد مي لرزيد…داخل ازمايشگاه شدم…

علي که اومد خسته بود…اما کنجکاو…ازم پرسيد جوابو گرفتي؟

که منم زدم زير گريه…فهميد که مشکل از منه…اما نمي دونم که تغيير چهره اش از

ناراحتي بود…يا از

خوشحالي…روزا مي گذشتن و علي روز به روز نسبت به من سردتر و سردتر مي

شد…تا اينکه يه روز که ديگه صبرم از اين رفتاراش طاق شده بود…بهش

گفتم:علي…تو

چته؟چرا اين جوري مي کني…؟

اونم عقده شو خالي کرد گفت:من بچه دوس دارم مهناز…مگه گناهم چيه؟…من

نمي تونم يه عمر بي بچه تو يه خونه سر کنم…

دهنم خشک شده بود…چشام پراشک…گفتم اما تو خودت گفتي همه جوره منو

دوس داري…گفتي حاضري بخاطرم قيد بچه رو بزني…پس چي شد؟

گفت:آره گفتم…اما اشتباه کردم…الان مي بينم نمي تونم…نمي کشم…

نخواستم بحثو ادامه بدم…پي يه جاي خلوت مي گشتم تا يه دل سير گريه کنم…و

اتاقو انتخاب کردم…

من و علي ديگه با هم حرفي نزديم…تا اينکه علي احضاريه اورد برام و گفت مي خوام

طلاقت بدم…يا زن بگيرم…نمي تونم خرج دو نفرو با هم بدم…بنابراين از فردا تو واسه

خودت…منم واسه خودم…

دلم شکست…نمي تونستم باور کنم کسي که يه عمر به حرفاي قشنگش دل خوش

کرده بودم…حالا به همه چي پا زده…

ديگه طاقت نياوردم لباسامو پوشيدمو ساکمم بستم…برگه جواب ازمايش هنوز توي

جيب مانتوام بود…

درش اوردم يه نامه نوشتم و گذاشتم روش و هر دو رو کنار گلدون گذاشتم…احضاريه

رو برداشتم و از خونه زدم بيرون…

توي نامه نوشت بودم:

علي جان…سلام…

اميدوارم پاي حرفت واساده باشي و منو طلاق بدي…چون اگه اين کارو نکني خودم

ازت جدا مي شم…

مي دوني که مي تونم…دادگاه اين حقو به من مي ده که از مردي که بچه دار نمي

شه جدا شم…وقتي جواب ازمايشارو گرفتم و ديدم که عيب از توئه…باور کن اون قدر

برام بي اهميت بود که حاضر

بودم برگه رو همون جاپاره کنم…

اما نمي دونم چرا خواستم يه بار ديگه عشقت به من ثابت شه…

توي دادگاه منتظرتم…امضا…مهناز

گاه یك سنجاقك

به تو دل می بندد

و تو هر روز سحر

می نشینی لب حوض

تا بیاید از راه

از خم پیچك نیلوفرها

روی موهای سرت بنشیند

یا كه از قطره آب كف دستت بخورد

گاه یك سنجاقك

همه معنی یك زندگی است.

من به آمار زمین مشکوکم تو چطور؟

اگر این سطح پر از آدمهاست

پس چرا این همه دلها تنهاست؟

بیخودی می گویند هیچ کس تنها نیست

چه کسی تنها نیست؟ همه از هم دورند

همه در جمع ولی تنهایند

من که در تردیدم تو چطور؟

نکند هیچکسی اینجا نیست

گفته بود آن شاعر :

هر که خود تربیت خود نکند حیوان است

آدم آنست که او را پدر ومادر نیست

من به آمار،به این جمع

و به این سطح که گویند پر از آدمهاست

مشکوکم

نکند هیچکسی اینجا نیست

من به آمار زمین مشکوکم

چه کسی گفته که این سطح پر از آدمهاست؟

من که می گویم نیست

گر که هست دلش از کثرت غم فرسوده ست

یا که رنجور و غریب

خسته ومانده ودر مانده براه

پای در بند و اسیر

سرنگون مانده به چاه

خسته وچشم به راه

تا که یک آدم از آنچا برسد

همه آن جا هستند

هیچکس آن جا نیست

وای از تنهایی

همه آن جا هستند

هیج کس آنجا نیست

هیچکس با او نیست

هیچکس هیچکس

من به آمار زمین مشکوکم

من به آمار زمین مشکوک

چه عجب چیزی گفت

چه شکر حرفی زد

گفت:من تنهایم

هیچکس اینجا نیست

گفت:اگر اشک به دادم نرسد می شکنم

اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم

بر لب کلبه ی محصور وجود

من در این خلوت خاموش سکوت

اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم

اگر از هجر تو آهی نکشم

اندر این تنهایی

به خدا می شکنم به خدا می شکنم

من به آمار زمین شک دارم

چه کسی گفته که این سطح پر از آدمهاست؟

تنها؛
در میان همهه آواها گام بر می داری و فریاد بر می آوری
تا سکوت را در هم شکنی.
اما آنچه می شکند آیینه ای است که تصویر تو را در بر گرفته است.
دل هزار پاره می گردد و همهمه آواها ادامه می یابد.
و تو؛
غریبانه،
با دلی شکسته و تصویری هزار پاره،
در جاده بی کسی،
به دنبال نقطه پایان تنهایی گام بر می داری.

نه از خاکم ، نه از بادم ، نه در بندم ، نه آزادم

نه آن ليلاترين مجنون ، نه شيرينم نه فرهادم

فقط مثل تو غمگينم ، فقط مثل تو دلتنگم اگر آبي تر از آبم

اگر همزاد مهتابم ، بدون تو چه بي رنگم

بدون تو چه بي تابم ، گل عشق تو هستم شبنمم باش

دلم دنياي زخمه ، مرحمم باش ز درد بي كسي قلبم شكسته

به شهر بي كسي ها همدمم باش

برگ ریزان خزان
بی رنگی خورشید
لرزش اندام رنجور درختان
روزهای سرد و کوتاه زمستان
باد بی پایان
مرا یاد آور غمهاست
غم دیروز غم امروز غم فردا
درون سینه ام از چار فصل عشق
جز پائیز فصلی نیست
درخت خشک و بی برگ دلم تنهاست
و تنها یاد تو در خاطرم
خورشید شادیهاست


چقدر زیر باران رقصیدن از عشق سخن گفتن زیباست
باران مرگ سیاهی هاست
زیر باران باید بذر عشق وعطوفت کاشت
باران لحظه ناب قشنگی هاست
کاش معنی زیبای باران هیچ وقت از یاد من و تو نرود!!! ...  

دلم براي کسي تنگ است که آفتاب صداقت را
.
به ميهماني گلهاي باغ مي آورد

و گيسوان بلندش را به بادها مي داد

و دستهاي سپيدش را به آب مي بخشيد
دلم براي کسي تنگ است

که چشمهاي قشنگش را

به عمق آبي درياي واژگون مي دوخت

و شعرهاي خوشي چون پرنده ها مي خواند

دلم براي کسي تنگ است

که همچو کودک معصومي

دلش براي دلم مي سوخت

و مهرباني را نثار من مي کرد

دلم براي کسي تنگ است

که تا شمال ترين شمال با من رفت

و در جنوب ترين جنوب با من بود

کسي که بي من ماند

کسي که با من نيست

کسي که . . .

- دگر کافي ست.



دير گاهي است در اين تنهايي
رنگ خاموشي در طرح لب است
بانگي از دور مرا مي خواند
ليك پاهايم در قير شب است
رخنه اي نيست دراين تاريكي
در و ديوار به هم پيوسته
سايه اي لغزد اگر روي زمين
نقش وهمي است ز بندي رسته
نفس آدم ها
سر به سر افسرده است
روزگاري است دراين گوشه پژمرده هوا
هر نشاطي مرده است
دست جادويي شب
در به روي من و غم مي بندد
مي كنم هر چه تلاش
او به من مي خندد
نقشهايي كه كشيدم در روز
شب ز راه آمد و با دود اندود
طرح هايي كه فكندم در شب
روز پيدا شد و با پنبه زدود
ديرگاهي است كه چون من همه را
رنگ خاموشي در طرح لب است
جنبشي نيست دراين خاموشي
دست ها پاها در قير شب است

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدینسان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب
تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه
چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب

تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بیکسی ها می کنم هرشب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب
دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب
کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد

دلم آتشکده و دیده چو دریا میکرد

نقش رخسار تو پیرامون چشمم می گشت

صبرو هوش من دلسوخته یغما می کرد

شعله شوق تو هر لحظه درونم می سوخت

دود سودای توام قصد سویدا می کرد

نه کسی حال من سوخته دل می پرسید

نه کسی درد من خسته مداوا می کرد

پیش سلطان خیال تو مرا غم می کشت

خدمتش تن زده از دور تماشا می کرد

دست بر داشته تا وقت سحر خاطر من

از خدا دولت وصل تو تمنا می کرد

خسته ام...
ديگر از دست خودم هم خسته ام
از سكوت, اين مرگ مبهم خسته ام
مرده هاگفتند مرگ آسايش است
من ولي حالا كه مردم خسته ام
آه؟برداريد از رويم نقاب
من دگر از اسم آدم خسته ام
از تمام حرف ها كه مي زنيد
از همين لفظ نخور غم خسته ام
اين كه بايد پيش چشمان شما
تا ابد محتاج باشم خسته ام
اين شما اين ذره هاي آخرم
من كه ديگر از خودم هم خسته ام ... 

تو به من خندیدی

و نمیدانستی

آنچه را که به تو من می گویم

هم از روی دل است

همه از حس عمیقی حکایت دارد ،که نسبت به تو در دل دارم

تو به من خندیدی

شاید این خنده ی تو

از آن سو باشد

که در آن حین ، که از عشق ، به تو میگفتم

لرزش دست و صدایم را نکردی احساس

اشک چشمم را ندیدی هرگز

عشق سرشار درونم را بنامیدی هوس

و مرا بد ذاتی ... شاید

آری ، تو به من خندیدی

کاش نمیگفتم و کاش ،

نمی خندیدی

از امروز

هر بار به کوچه ی خاطره هایمان که سر بزنم

نامت را مینویسم بر هر دیوار

بگذار بگویند

دیوانه ام

جاده ي قلب مرا رهگذري نيست كه نيست
جز غبار غم و اندوه در آن همسفري نيست كه نيست

آن چنان خيمه زده بر دل من سايه ي درد
كه در او از مه شادي اثري نيست كه نيست

شايد اين قسمت من بود كه بي كس باشم
كه به جز سايه مرا با خبري نيست كه نيست

اين دل خسته زماني پر پروازي داشت
حال از جور زمان بال و پري نيست كه نيست

بس كه تنهايم و يار دگر نيست مرا
بعد مرگ دل من چشم تري نيست كه نيست

شب تاريك ، شده حاكم چشم و دل من
با من شب زده حتي سحري نيست كه نيست

كامم از زهر زمانه همه تلخ است چنان
كه به شيريني مرگم شكري نيست كه نيست

كاش مي شد اشك را تهديد كرد
مدت لبخند را تمديد كرد
كاش مي شد در ميان لحظه ها
لحظه ديدار را نزديك كرد
كاش ميشد با شقايق حرف زد
كاش ميشد آسمان را لمس كرد
كاش ميشد مثل يك غنچه شكفت
كاش ميشد زندگي را گرم كرد
كاش ميشد تا بباري مثل ابر
كاش ميشد سبز باشي چون درخت
كاش ميشد واژه واژه شعر شد
كاش ميشد از قفس آزاد شد
كاش ميشد عشق را تقسيم كرد
كاش ميشد عشق را تفسير كرد
كاش ميشد شعر عشقي را سرود
كاش ميشد از لب دل گل ربود

...

وای، باران
…………باران
……..شيشهء پنجره را باران شست.
…..از دل من اما،
……………..چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ،
………من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.
می پرد مرغ نگاهم تا دور،
……………….وای، باران
…………………………..باران
………………………………پر مرغان نگاهم را شست.

خواب، رؤيای فراموشيهاست!
…………….خواب را دريابم
………………….که در آن دولت خاموشيهاست.
…………………………..با تو در خواب مرا لذت ناب هم ‌آغوشيهاست.
من شکوفايی گلهای اميدم را در رؤياها می‌بينم،
و ندايی که به من می‌گويد:
………….“گرچه شب تاريک است
………………………..دل قوی دار،
………………………………سحر نزديک است.”

دل من، در دل شب،
…………خواب پروانه شدن می‌بيند.
…………………………مـِهر در صبحدمان داس به دست
……………………………………….خرمن خواب مرا می چيند.
آسمانها آبی،
…….. پر مرغان صداقت آبی‌ست
…………………..ديده در آينهء صبح تو را می‌بيند.
از گريبان تو صبح صادق،
……………..می گشايد پر و بال.
تو گل سرخ منی
………..تو گل ياسمنی
…………………تو چنان شبنم پاک سحری؟
……………………………………………. نه
……………………………………………..از آن پاکتری.
……………….تو بهاری؟
……………………… نه
……………………….بهاران از توست.
……….از تو می گيرد وام،
………….هر بهار اينهمه زيبايی را.

در سحر گاه سر از بالش خوابت بردار!
……………….کاروانهای فروماندهء خواب از چشمت بيرون کن!
بازکن پنجره را!
……تو اگر بازکنی پنجره را،
………………..من نشان خواهم داد
……………………………به تو زيبايی را.
بگذر از زيور و آراستگی
………….من تو را با خود، تا خانهء خود خواهم برد
………………….که در آن شوکت پيراستگی
…………………………….چه صفايی دارد
آری از سادگي‌‌اش،
…………..چون تراويدنِ مهتاب به شب
……………………………….مهر از آن مي‌بارد.
باز کن پنجره را
……..من تو را خواهم برد
…………………به عروسي عروسکهای کودک خواهر خويش
………..که در آن مجلس جشن
…………………….صحبتي نيست ز دارايي‌ داماد و عروس
……………………..صحبت از سادگي و کودکي است
……………………..چهره‌ای نيست عبوس
کودک خواهر من
……….در شب جشن عروسی عروسکهایش مي‌رقصد
کودک خواهر من
………..امپراتوری پر وسعت خود را هر روز
……………………………………..شوکتي مي‌بخشد
کودک خواهر من
………نام تورا مي‌داند
………نام تورا مي‌خواند
………………………گل قاصد آيا با تو اين قصهء خوش خواهد گفت؟
باز کن پنجره را
………..من تورا خواهم برد به سر رود خروشان حيات
……………………………….آب اين رود به سر چشمه نمي‌گردد باز
بهتر آنست که غفلت نکنيم از آغاز
باز کن پنجره را
…………..صبح دميد!

و چه روياهايی !
………….که تبه گشت و گذشت.
و چه پيوند صميميتها،
…………..که به آسانی يک رشته گسست.
چه اميدی، چه اميد ؟
…………..چه نهالی که نشاندم من و بی‌بر گرديد.
دل من می سوزد،
……که قناريها را پر بستند.
………..که پر پاک پرستوها را بشکستند.
و کبوترها را
……….آه، کبوترها را
………………و چه اميد عظيمی به عبث انجاميد 

خانه تکانی میکنم
در رفت و روب کمدها
برق خاطره های قدیمی
روحم را میگیرد
لباسی اینجا
تنی آنجا
و من
نه اینجا
نه آنجا
کاش میتوانستم
خانه دل را تکانی دهم

چقدر اینجا و تو این محیط تنها شدم

دیگه دوستام نمیان نظر بذارن

اونایی که وبلاگو میبینن هم نظری واسم نمیذارن تا بدونم وبلاگی که مینویسم خوبه یا نه!!!!!!!!!!!!

شرق اشراقی چشمان تو زیبا است هنوز

گونه ات ساحل چشمان چو دریاست هنوز

خلسه چشم عسل خورده رویایی تو

به خدا سبز تر از كوچه گلها است هنوز

جاری آبی احساس كه است و لطیف

پشت چشمان چو دریای تو پیدا است هنوز

اگر از دفتر شعرم غزلی می شكفد

همه اش زیر سر این دل شیدا است هنوز

گل اگر سیلی سرما بخورد غم مخورید

ذوق من جنگل مرطوب غزل ها است هنوز